Το Ισραήλ ξανά στη δίνη του τροχού της Ιστορίας
Αδιαμφισβήτητα, οι σκληρές εικόνες από την τρομοκρατική θηριωδία της Χαμάς, τις εκτοξεύσεις ρουκετών και τους επακόλουθους βομβαρδισμούς από το Ισραήλ, που παρακολουθούμε στον τύπο και τα κοινωνικά δίκτυα τις τελευταίες δύο εβδομάδες μονοπώλησαν τις σκέψεις μετά την αποδοχή της πρόσκλησης συμμετοχής στην αποστολή αλληλεγγύης ευρωβουλευτών και βουλευτών ευρωπαϊκών κοινοβουλίων στο Ισραήλ. Κυρίως καλλιέργησαν μια αίσθηση αβεβαιότητας για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε εκ του σύνεγγυς σε μια χώρα και σε μια κοινωνία βαριά πληγωμένη και εν αναμονή πολεμικών εξελίξεων στη Γάζα.
Τις τέσσερις αυτές ημέρες στο Τελ Αβίβ, την Ιερουσαλήμ, τη Σντερότ, τη στρατιωτική βάση της Shura και τα κιμπούτς που δέχθηκαν το μεγαλύτερο βάρος της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς, ζήσαμε πολύ σκληρές και επώδυνες εικόνες, γίναμε κοινωνοί σπαρακτικών μαρτυριών από τραυματίες και συγγενείς των απαχθέντων ομήρων. Εικόνες και μαρτυρίες που οι λέξεις συχνά δεν μπορούν να περιγράψουν επαρκώς και ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Ταυτόχρονα, όμως, εν μέσω των συνεχών ριπών και των εκρήξεων που ακούγονται σχεδόν δίπλα στη Γάζα, δεν είναι δυνατό να μην στρέψεις τη σκέψη σου στα 2 εκατομμύρια των Παλαιστινίων, που στην πλειονότητά τους είναι και αυτοί όμηροι στα απάνθρωπα σχέδια της Χαμάς.
Το Ισραήλ βρίσκεται ξανά στη δίνη του τροχού της Ιστορίας, αισθάνεται ξανά απειλούμενο και αντιδρά στρατιωτικά, αλλά για πρώτη φορά θρηνεί τόσους άμαχους νεκρούς και ομήρους σε μια ημέρα. Σε μια ημέρα κατέρρευσε η αίσθηση ασφάλειας, το status quo που έχει καλλιεργηθεί εδώ και δεκαετίες στην ισραηλινή κοινωνία και μαζί με αυτό και το ηθικό. Και το αποτέλεσμα αυτής της κατάρρευσης είναι θυμός, θυμός που τον συναντήσαμε σχεδόν σε όλους τους συνομιλητές μας, από τους πολίτες έως το Γενικό Επιτελείο και την ίδια την Κνεσέτ. Ένας θυμός όμως που κατευθύνεται προς δύο διακριτές κατευθύνσεις, μια εσωτερική και μια εξωτερική. Από τη μία, θυμός γιατί δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση και έγκαιρη αντιμετώπιση των τρομοκρατών, θυμός για τις εκατοντάδες σφαγές αμάχων που δεν προστατεύθηκαν μέσα στα οργανωμένα κιμπούτς, θυμός των πολιτών για την αναμονή που έχουν θέσει στις ζωές τους εδώ και 20 ημέρες. Θυμός γιατί άδειασαν και μετατράπηκαν σε φαντάσματα πόλεις 15 και 20 χιλιάδων κατοίκων, γιατί οι κάτοικοι που τις εγκατέλειψαν κυριολεκτικά με τα ρούχα που φορούσαν και διαμένουν σε ξενοδοχεία στο Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, δεν ξέρουν πότε θα γυρίσουν στα σπίτια τους, πότε θα επιστρέψουν στις ζωές τους. Ένας θυμός που κατευθύνεται προς το Κράτος σε όλες του τις μορφές, συνοδευόμενος από μια ισχυρή αμφισβήτηση των επιλογών. Και από την άλλη θυμός προς τη Χαμάς, θυμός προς όλους εκείνους που τη στηρίζουν με οποιονδήποτε τρόπο, είτε είναι κράτη είτε οργανώσεις. Χαρακτηριστική η αντίδραση του ισραηλινού ταξιτζή όταν διασχίσαμε το δρόμο μπροστά από την τουρκική πρεσβεία.
Δυστυχώς, η αίσθηση αυτού του θυμού, η ανάγκη που εκφράζουν όλοι να τελειώσει το συντομότερο αυτή η νέα σύγκρουση με οποιοδήποτε τρόπο, η ανάγκη ίσως κάποιων να ρίξουν περισσότερο νερό στο μύλο των πολεμικών επιχειρήσεων, δεν προοιωνίζει το ξημέρωμα θετικών εξελίξεων στη γειτονιά μας. Η επόμενη ημέρα προμηνύεται δύσκολη.
Μίλτος Χρυσομάλλης
Βουλευτής Μεσσηνίας
Νέα Δημοκρατία